BKS Roztocze - strona oficjalna

Na pewno szczęścia do działaczy nie miał i nie ma tak zasłużony dla Lubelszczyzny klub jak Motor Lublin. Trafiłem tutaj, kiedy dość już miałem biegania po lubelskich chodnikach i lesie nad Zalewem Zemborzyckim. Pierwsze, na co zwróciłem uwagę, gdy przyszedłem na pierwszy trening Motoru (wówczas LKP Lublin), to była potężna chmara piłkarskich działaczy i tylko kilku zawodników. Działacze przyglądali się tylko, czy ktoś dwa razy kopnie dobrze piłkę do przodu – i od razu na sprzedaż gościa. Klub dogorywał, ale po nich nie było widać biedy, po ich tłustych brzuszyskach i dobrych autach.

Nie pozwolili mi grać z pierwszym składem, bo stwierdzili, że miałem za dużą przerwę w grze. Kazali mi pograć w rezerwach i stamtąd ewentualnie przeskoczyć do pierwszego składu. Przez pół roku trenowałem z drugą drużyną, którą tak naprawdę tworzyli juniorzy. Bazowałem głównie na świetnej kondycji z trenowania biegów na średnie dystanse, także nieźle mi szło, mimo że początkowo piłka dość często odskakiwała, jakbym grał nieswoimi nogami. Treningi mieliśmy na zdezelowanym boisku na Majdanku. Musiałem tam dojeżdżać z drugiego końca miasta – mieszkałem wtedy na Węglinie, w dzielnicy cygańskiej.

Z czasów gry w Motorze wspominam swój powrót do niezłej piłkarskiej formy. Zagrałem w meczu studenckim Polska-Laos. Wygraliśmy 3:1, zdobyłem 2 bramki. Zaliczyłem jeszcze sukces w rozgrywkach o Puchar Rektora UMCS – grałem w kadrze prawników. Rok wcześniej było to 3 miejsce.

Wspominam też kilka zdarzeń z meczów ligowych. W jednym ze spotkań oplułem sędziego, kiedy ukarał mnie niesprawiedliwe czerwoną kartką – zostałem za to zawieszony na 3 mecze. Raz wywróciłem stopera większego o dwie głowy ode mnie, a jak się odgrażał, postraszyłem go, że każę Cyganom z Węglina, z którymi żyłem w komitywie, żeby mu pocięli twarz żyletką.

Najbardziej pamiętam nie grę w piłkę nożną, a nienawiść, jaką Motor pałał do Lublinianki Lublin, drugiej zasłużonej drużyny z tego miasta. Nikt nie wpadł na pomysł, żeby się połączyć – może wtedy byłby jeden silny klub. Albo przynajmniej jeden przeciętny, nie dwa. Wiele lat później Lublinianka połączyła się z Wieniawą i powstała całkiem niezła drużyna. Niestety, na poziom czwartej-trzeciej ligi, nie wyżej. To dziwne, że w tak dużym mieście nie ma kasy na jeden solidny zespól piłkarski. Lublin w ogóle nie wykorzystał swojej szansy jako łącznika z Ukrainą. Z piłką było podobnie. Dla przykładu – zupełnie inaczej sytuacja się przedstawia w porównywalnym wielkościowo Białymstoku – to ważny ośrodek gospodarczy, punkt łączności z Ukrainą, no i umieli stworzyć warunki do promowania się poprzez Jagiellonię, która zdobyła Puchar Polski, dwa razy z rzędu zagrała w europejskich pucharach. W Lublinie o takich sukcesach mogą tylko pomarzyć.

Najlepsi w Motorze Lublin byli i są kibice. Był czas, że klub praktycznie nie istniał, ale zawsze istnieli kibice. Napisy na murach widziałem nawet we Wrocławiu, w Krakowie – „RKS Motor ponad wszystko”. Kibice klubu, który przez pewien czas nie istniał, robili zadymy na meczach reprezentacji Polski.

Kiedy już zaczynałem odzyskiwać formę – po połowie sezonu spędzonym w drugim zespole miałem się przenieść do pierwszego składu – wyrzucili mnie z wydziału prawa na UMCSie. Żeby nie iść do wojska, zwiałem do pobliskiego Lwowa, gdzie miałem wielu znajomych z czasów, gdy dorabiałem zrywaniem jabłek w Sandomierzu.

• Komentarzy [0]
• czytano: [672]
• DO